#بهار * وَه که بَسی خوش بُوَد این انتظار*

---

---

کیست که حَمدِ تو بجای آوَرَد ؟!

---

---

گر نَبُود  گرمیِ  مُرداد ماه ؛

سردیِ  دی ماه ، نیاید به کار

وَر نَبُود  شدّتِ  سرمایِ  دِی ؛

سبزه  کُجا  رُشد  کُند  در بهار ؟

تا  نَبُوَد  هَمهَمه یِ  پَشّگانِ

گَردِه فِشان ، نخل  نِشیند به  بار؟!

می شِنوی  از  وسطِ  مَرغزار ،

زمزمه یِ  قُمری و  بانگِ  هَزار ؛

تا دلِ  معشوقه  به دست  آوَرَد ،

تا  بِنَوازَد  ،  سرِ زُلفِ  نِگار

مُنتظری  تا  بِوَزَد  یک  نسیم ؛

وَه  که بَسی  خوش  بُوَد  این  انتظار

وقتِ  تماشایِ  گُل  از  عُمرِ  تو ؛

کَم  نَشد  از لطفِ  خداوندگار

کیست  که حَمدِ  تو   به  جای  آوَرَد ؟

یا  که  کُنَد  شُکرِ یکی  از  هِزار ؟

                        *************

می‌رسد  از  هر طرفی  بر  مَشام ؛

رایحه یِ  عطرِ دل انگیزِ  یار

آنکه  از این  هَمهَمه  شد  بی‌قرار ؛

تا  نشود  خاک ، نگیرد  قرار

از غم  و  تشویش  نبینَد  اثر

خانه یِ  معشوقه  ندارد  حصار

نیست  مرا خوشتر  از این  سرنوشت ؛

اینکه  تو  صیّادی  و  عیسی  شِکار

با منِ  سرگشته  شدی  هَمنشین

گرچه  تو  گل  هستی و  من عینِ  خار

ما  پُرِ  عیبیم  و تو  سَتّارِ  عیب

غرقِ  گناهیم  و  بَسی  شَرمسار ،

دیده ای  و  از همه  پوشانده ای  ،

《تا  نشوَد  راز  ، چو  روز  آشکار》

《مصرعِ پایانی تضمینی  است از شعر زیبای (دوستِ نادان و دشمنِ دانا) سروده یِ حضرت نظامی گَنجَوی》

#عیسی_جوکار_وکیل

دوم اردیبهشت ماه ۱۴۰۳

---

---