پُرَم از دردهایِ بی درمان...

          *حضرتِ مادر*

---

                                     **********

تَپِشی گر به قلبِ من باشد ؛

خون به رگهایِ من،اگر جاریست ؛

گر نفَس می‌رود وَ می‌آید ؛

همه از عشقِ حضرتِ مادر

                                     **********

جان چه باشد ، اگر کُنم تقدیم؟

خجِلم من زِ ناسپاسیِ خویش 

مادری ، مادری ، و نتوانم ؛

عشقِ پاکت بُرون کُنم از سر

                                    **********

نیست زوری اگر به بازویَت؛

کَمرَت ، اگر چه تا شده است؛

گرچه چشمانِ تو شده کم سو؛

همه دَرد است بر تَن و پیکر ؛

                                    **********

گرچه فرزند ، زورمند و قویست؛

می کَنَد کوه را زِ جا یکسر ؛

وقتِ دیدارِ حضرتِ مادر ؛

می نشیند مُطیع و فرمانبر

                                      **********

در حریمَت به خاک می‌اُفتد

مثلِ دوران بچّگی ، رنجور

جز به مادر نمی‌کُنَد تعظیم ؛

بعدِ دَرگاهِ حضرتِ داوَر

                                    **********

                                    **********

پیر گشتی و قَد خمیده شدی

قَد کشیدیم و سربلند شدیم

تا ابد خاکِ پایِ تو ، هستیم

بلکه از خاکِ پایِ تو کمتر

                                    **********

پُرَم از دردهایِ بی‌درمان

دردهایِ نَهُفتِه‌ای دارم

به تویی که،خودت پُر از دردی؛

شَرم دارم بگویم ، ای مادر

                                    **********

گر نبودی دعایِ تو ، هرگز ،

گِرِه از کارِ من نمی‌شُد باز

یار ، بسیار بود و یاوَر ، کم

کیست غیر از تو مونس و یاور ؟

---

عیسی جوکار

جمعه

۲۵ فروردین ماه ۱۴۰۳

---

---

---