ریشه در خاک ، بُوَد زنده ، به اُمّیدِ بهار

                《ریشه در خاک》

---

---

اسبِ این قصّه ، چَموش است و بر او نیست مَهار

دَخلِ مردم به ریال است و مخارج به دُلار

مَرِ ( مَردی ) ز چه از نوکِ قلم افتاده ؟؟

همچو شیری که سرش رفته ، دُمَش مانده به کار

بَختَکی بی سر و پا ، بر سرِ خلق افتاده ؛

باز ، از گُردِه یِ مخلوق ، برآورده دَمار

گَرِهِ کور به آینده یِ مردم زده‌اند

مردمِ دِلزَده از وعده و تَدلیس و شعار

وای از آن سفره ، که کوچکتر از این هم بِشَوَد ،

لاشِه خوار آمده ، تا طُعمِه زَنَد بر مِنقار

اگر افسارِ قَضا ، در کفِ ابلیس نبود ؛*

سرِ حلّاج ، بِدان شیوه نمی رفت به دار

حَتم دارم که زمین را به زمان می‌دوزی ؛

اگر این چرخ ، به میل تو نگردد به مَدار

کاش در کالبدَت ، اَرزَنی از وجدان بود

اصلاً انسانیت و دین و مُروّت ، به کنار

دست ، از سُفره یِ بی نانِ ضعیفان بردار

بیش از این بر گَلویِ نازُکِشان ، پا مَگُذار

پوست را از برِ دَبّاغ ، گُریزی نَبُوَد

گُذرِ پوست ، بر این مَدبَغه اُفتَد یک بار**

عامِلِ این همه تَشویش ، بُوَد مارِ طَمَع

سَرِ این مار ، بِکوبید و بگیرید قرار

خویِ درّندِگی و دَدمَنِشی ، جُوهرِ اوست ؛

گرگ ، از کرده یِ خود ، گرچه کُند استغفار

سرِ سالم نتوانم بِبَرم تا لبِ گور

سرِ سبز است که از دستِ زبان ، رفته به دار

بَذرِ اُمّید ، اگر در دلِمان روییده ؛

می‌دهد برگ و گل و میوه به آیینِ بهار

                              **********

آه ، ای مُنجیِ مُوعودِ عدالت گُستر ؛

بی تو در طاقتِ ما نیست دگر صبر و قرار

نور ، با اذنِ تو بر رویِ زمین می تابَد

که تو اصلیّ و زمین بی هنر و بی مقدار

                              **********

بر سرِ مَدفَنِ من ، رَهگُذران می گویند :

کاروان رفت و دِگر نیست زِ عیسی ، آثار

ما نه آن مُرده درختیم که از بُن خُشکید

سرِ این قصّه دِرازست ، تو کوتَه مَشُمار

گرچه سرما ، همه یِ برگ و بَرَش خُشکانده ؛

ریشه در خاک ، بُوَد زنده ، به اُمّیدِ بهار

                **********

((با ترکیبی از نُه ضرب المثل فارسی))

عیسی جوکار

۲ اسفند ۱۴۰۳

*قضا = قضاوت ، مُراد ، قُضاتِ صادر کننده یِ حکم اعدام منصور حلّاج است.

**مَدبَغه = دبّاغخانه ، محل دبّاغی پوست و چرمِ حیوانات

---

---