کوه دراک را از خطر تخریب و خروج از کارکرد تاریخی خود برهانیم.

《 کوهِ دِراک 》

---

کوه دِراک (کوه مادر، کوه برفی، کوه مستسقی) کوهی است از رشته کوه های زاگرس در شهر شیراز که از غرب این شهر آغاز شده و با گذشتن از شمال غرب شهر ادامه یافته و به روستای علی‌آباد منتهی می‌شود. بنایی در قلهٔ کوه ساخته شده‌است که در آن مشخصات کوه و قله به صورت مکتوب بر روی یک لوح وجود دارد. قله این کوه حدود 3000 متر از سطح دریا ارتفاع دارد و وجه شمالی آن معمولاً از اواسط آذر تا اواخر اسفند پوشیده از برف است.

(( برای #دراک ، مادرِ آب و تنفّسگاه کلانشهر شیراز ))

---

بر اوجِ آسمان ، اِستاده نَستوه

تنفُّس گاهِ شیراز است این کوه

دِراک ، او مادر برف است و آب است

تلالُو بخشِ نور آفتاب است

اگر برفی و بارانی نگیرد ؛

کجا شیراز از او جانی بگیرد ؟!

نیاکان رفته اند و این امانت

سِپُردند و زِ ما ، سَر زد خیانت

دِراکِ پیر ، از ما هست دلگیر

اَلا ای آدمی ! کِی می شوی سیر ؟

شما را گر به او نِبود نیازی ؛

اگر دیگر ندارد امتیازی ؛

به پاسِ آنهمه خدمت که کرده ؛

شوید از گُردِه اش ، اینک پیاده

نه کوهی از تو خالی شد نه دَشتی

زمین را قَبضه کردی ، سیر گشتی ؟

دریغا ، زاین همه اِصرار و تصویب ؛

چه حاصل شد ، زمین را غیرِ تخریب ؟!

مگر این کوه ، جز خدمت ، چه کرده ؟

چه می خواهید از او ، تخمِ دوزَرده؟!

مپِندارید کو ، پیر است و فَرتوت

زِ اعمالِ شما گردیده مَبهوت

شده از آدمی در حیرت و وَهم

هنوز از جان او سر می کشد سَهم

نموده میزبان را پیر و خسته

نمک خورده ، نمکدان را شکسته

همه پَروَرده ای از جنسِ خاکیم

که ما فرزندِ دامانِ دِراکیم

                                ***************

من و زخم و من و درد و من و غم ؛

چه می‌خواهی زِ من ، فرزند آدم ؟!

به گِرداگِردِ من بِیتوته کردید

روانم را بسی آشفته کردید

ز حقِ خود مرا محروم کردید

به دود و دَم ، مرا مسموم کردید

نبودم مُستحقّ بند و زنجیر

کَزاین غم ، هر جوانی ، می‌شود پیر

بُریدید از تَنم ، وَز خطّ ِ رَأْسَم 

بشَر را عاملِ شَر می‌شناسم

نمی‌دانی که دارم ریشه در خاک ؟!

نمیبینی که سر دارم بر افلاک ؟!

نه من ° تنها ، که صدها کوه ، چون من ؛

شده زخمی ، زِ زخمِ دود و آهن

من و یک عمر ، سعیِ صادقانه

تو و تخریبهایِ ناشیانه

زِ داروهایِ من درمان گرفتید ؛

قوی گشتید و از من ، جان گرفتید ؟!

به کَف داری جوازِ کاغذینی

پس از آن ، رَعدِ غول آهنینی

خراشیدید جسمم را به فولاد

شدم مجروح ، زیر ضربِ بیداد

زمانی من زِ شادی ، سیر بودم

کُنامِ گرگ و ببر و شیر بودم

تَنی در خاک و سر بر اَبر دارم

مگر من تا چه حدّی صبر دارم ؟

چو سَدّم ، مانعِ طوفان و سیلاب ؛

چو اسفنجم به وقتِ خوردن آب

شده انسان ، چو موجودی درَنده

کجای این طبیعت ، بِکر مانده ؟!

مرا با حالِ خود بگذار ، آدم !

نه از تو رَحم می‌خواهم نه مَرهَم

فقط دست از تنِ زخمیم بردار

طبیعت را به حالِ خویش بگذار

من و یک نیمه یِ جانی ، که مانده !

تو و این حرفِ پایانی که مانده ؛

زمین گهواره هست و کوه ، مادر

مزن تیشه به ریشه ، ای برادر !

زبانِ خوش نَشُد ، با سُمبِه یِ زور ؛

زِ من ، تخریبگر باید شود دور...

#عیسی_جوکار_وکیل

#برای_نجات_دراک

#نه_به_تخریب_دراک

بیستم آبانماه ۱۴۰۳

#عیسی_جوکار_وکیل

تصاویر برگرفته از خبرگزاری ایرنا

#ایرنا