بهار آمد به کوه و دشت و دره

بهار آمد به کوه و دشت و درّه زمین ، سرسبز و زیبا شد دوباره نشین بر دامنِ سبز (( کمارج )) به آرامی چو طفلِ شیرخواره به آبِ چشمه هایش لَعل جاریست زمینش صاف همچون گاهواره کمارج را ببین ، دشتی است هموار چو گوهر در صدف باشد هماره بسی مرغِ مهاجر شاد و سرمست ؛ بنا کرد آشیان در هر کناره هَزار ، آن مرغِ عاشق ، در دلِ دشت؛ زند بر گوشِ دلبر گوشواره به تاریخش هزاران آفرین باد کنم بر افتخاراتش اشاره : به ( حیدر خان ) که دل چون شیر دارد نموده قلبِ دشمن پاره پاره همیشه مُهرِ عشقش بر جَبین است  به لطفِ شیر مردانِ سواره حصارِ قلعه هایش سخت محکم غرور آید چو بنمایی نظاره      *******************      کمارج سینه ای پر درد دارد ز بی مهری به دل دارد شراره نمی بینیم تغییر و تحوّل تو گویی دردِ ما را نیست چاره علیرغم تمام خستگی هاش ؛ ز پا ننشسته ، همچون سنگِ خاره چو شاهین بر سر کوهِ تعقّل بر اوجِ آسمان همچون ستاره تو هم( عیسی ) بمان و توشه ای چند   بگیر از رونق بادِ بهاره بیا پیمانه ای برگیر از شعر مکن در کارِ خیر ، هیچ استخاره ...     ( عیسی جوکار نوروز 95 ) ****************** *********** ******